Nasza Loteria SR - pasek na kartach artykułów

Tobias Reichmann: - Podjąłem duże ryzyko

Paweł KOTWICA [email protected]
Dla Tobiasa Reichmanna największym wyzwaniem jest w Polsce zderzenie z nieznaną kulturą, krajem i językiem.
Dla Tobiasa Reichmanna największym wyzwaniem jest w Polsce zderzenie z nieznaną kulturą, krajem i językiem. Łukasz Zarzycki
Tobias Reichmann, skrzydłowy Vive Tauronu Kielce, po kilku miesiącach pobytu w Polsce: - Warto było przyjechać, żeby poznać język, kulturę, ludzi o innej mentalności. A może i wygrać Ligę Mistrzów

Tobias Reichmann

Tobias Reichmann

Urodził się 27 maja 1988 w Berlinie. Piłkarz ręczny Vive Tauronu Kielce, prawoskrzydłowy. 188 centymetrów wzrostu, 85 kilogramów wagi. Kluby: LHC Cottbus (2004-2008), SC Magdeburg II (2008-2009), THW Kiel (2009-2012 - zwycięstwo w Lidze Mistrzów 2010, 2012, mistrzostwo Niemiec 2010, 2012, wicemistrzostwo Niemiec 2011, Puchar Niemiec 2011, 2012, Superpuchar Niemiec 2011, klubowe mistrzostwo świata 2011), HSG Wetzlar (2012-2014), Vive Tauron Kielce (od 2014). W reprezentacji Niemiec 20 meczów, 44 bramki. Kawaler, ma dziewczynę. Pseudonim: "Ippe".

Prawoskrzydłowy Tobias Reichmann, który przed tym sezonem zastąpił w zespole Vive Tauronu Kielce Islandczyka Thorira Olafssona, jest pierwszym niemieckim piłkarzem ręcznym, który gra w polskim zespole.

Paweł Kotwica: * Wiesz, gdzie leży Zaporoże?

Tobias Reichmann: - Na Ukrainie, to gdzieś na wschodzie, prawda?

* Prawda. Wiesz coś o drużynie Motoru?

- Skoro pochodzi ze wschodu, to musi grać wschodnią piłkę ręczną.

* Logiczne. Lubisz taki styl? Tam jest jak w wojsku. Trener jest generałem, a zawodnicy to żołnierze.

- Nie za dobrze go znam, bo niezbyt często do tej pory grałem z drużynami z Rosji, Ukrainy czy Białorusi. Ale wiem, że to zespołu bazujące na mocnej obronie i grające w sposób bardzo zdyscyplinowany taktycznie. Pod tym względem ta piłka ręczna jest podobna do tej, której uczyłem się w Niemczech. Nie ma za wiele miejsca na improwizację i indywidualne popisy. Choć w Niemczech zmieniło się to wiele lat temu, gdy zaczęli grać w Bundeslidze zawodnicy z całego świata, reprezentujący bardzo różne style gry.

* A co po kilku meczach powiesz o poziomie polskiej ligi?

- Na pewno jest bardzo różny, niż w Niemczech, choć różnica jest mniejsza, niż się spodziewałem. W Polsce są trzy, cztery mocne drużyny, a reszta wyraźnie odstaje. Z tych czterech dwie, czyli Płock i my, są bardzo mocne i dałyby sobie radę w czołówce Bundesligi. Zauważyłem natomiast u tych słabszych zespołów różnicę w podejściu. W Niemczech ostatnia drużyna w tabeli, szczególnie w meczach u siebie, w meczu z liderem czy mistrzem kraju wychodzi na boisko, żeby wygrać. I walczy na 100 procent przez 60 minut. Tutaj zdarza się, że wychodzimy na boisko, szybko robimy dużą przewagę, a potem nie ma z kim się bić, więc już tylko uważamy, żeby nie złapać kontuzji. Odskocznią dla nas jest gra w Lidze Mistrzów, gdzie nie ma słabych zespołów i w każdym meczu trzeba się mocno napracować, żeby wygrać. Mecze w tych rozgrywkach pokazują nam, że idziemy do przodu, nasza forma rośnie.

* Od lat to polscy piłkarze ręczni wyjeżdżali do Niemiec, począwszy od Jerzego Klempela, Daniela Waszkiewicza, Marka Panasa, przez Zbigniewa Tłuczyńskiego, Bogdana Wentę, Piotra Przybeckiego, aż po tych, którzy są teraz z tobą w zespole z Kielc. A ty wybrałeś odwrotny kierunek.

- Każdy kibic piłki ręcznej w Niemczech zna nazwiska, które wymieniłeś. Polscy zawodnicy są u nas szanowani, to gracze światowej klasy, którzy współtworzyli potęgę Bundesligi. Ale świat się zmienia, w Polsce zbudowano drużynę o światowej renomie i nie ma dla mnie nic dziwnego w tym, że grają tu wielcy zawodnicy. Postaram się odnaleźć w tym towarzystwie.

* Gdyby jakiś niemiecki zawodnik zadzwonił do ciebie i powiedział "Tobias, mam propozycję z polskiego klubu. Co robić?". Co byś mu odpowiedział?

- Szczerze mówiąc nie wiem. Bałbym się pewnie odpowiedzialności, że powiedziałbym mu "Podpisuj kontrakt", albo "Nie podpisuj", a on miałby potem do mnie pretensje. Każdy ryzykuje i decyduje za siebie. Ja też podjąłem duże ryzyko. Nie chodzi o sprawy sportowe, tylko o wyprawę na kompletnie nieznany teren. Przed przyjazdem do Polski nie wiedziałem o tym kraju kompletnie nic, choć grałem tu kilka razy. Teraz wiem, że warto było przyjechać do Polski, żeby poznać język, kulturę, ludzi o innej mentalności. To dla mnie i mojej dziewczyny świetne doświadczenie. Dla mnie oczywiście najważniejszy jest aspekt sportowy, przyszedłem tu, żeby móc grać w Lidze Mistrzów, a nawet ją wygrać.

* Grałeś kiedyś w THW Kiel, odszedłeś z tego wielkiego klubu na własną prośbę. To rzadka sytuacja.

- Wiem, że jak gra się w Barcelonie i THW Kiel, to należy się tam trzymać za wszelką cenę (śmiech). Ale ja mam inne podejście. Z THW Kiel dwa razy wygrałem Ligę Mistrzów, ale liczba minut, które spędzałem na boisku, moja pozycja w zespole, nie zadowalały mnie. Jestem jeszcze w miarę młodym graczem i nic mnie tak nie denerwuje, jak siedzenie na ławce. Oczywiście zdawałem sobie sprawę, że w zespole byli lepsi ode mnie, ale moja ambicja nie pozwalała mi na oglądanie meczów z pozycji rezerwowego, który wyjdzie na parę minut na boisko, albo nie wyjdzie. Poza tym kiedy nie grałem w klubie, to pod razu wypadłem z reprezentacji. A ja chcę zagrać na igrzyskach olimpijskich. Dlatego sam poprosiłem o wypożyczenie mnie do HSG Wetlzar, który jest na pewno dużo słabszą drużyną, ale dało mi możliwość gry. I dlatego, kiedy pojawiła się propozycja z Kielc, z klubu, który regularnie gra w Lidze Mistrzów i w którym były perspektywy dla mnie na większe granie, długo się nie zastanawiałem.

* Porozmawiajmy o czymś innym, niż piłka ręczna. Jesteś Polsce już kilka miesięcy, a Vive Tauron to pierwszy klub poza Niemcami, w którym grasz. Masz jakieś problemy? Język, kuchnia?

- Miewam problemy, gdy idziemy z dziewczyną na zakupy albo do restauracji. Oczywiście próbujemy się dogadać po angielsku, ale nie zawsze jest to możliwe. "Na mieście" nie próbowałem jeszcze typowej polskiej kuchni, nie znam jej i szczerze mówiąc trochę boję się sam zamawiać polskich dań, bo nie wiem, co dostanę na talerzu (śmiech). Ale po tym, co jem z drużyną podczas obiadów czy na wyjazdach, mogę wywnioskować, że polska kuchnia jest bardzo podobna do niemieckiej. Zwykle jest to mięso, kartofle lub makaron i warzywa. Zupy są trochę inne, zwykle kwaśne. Myślę, że po jakimś czasie się przyzwyczaję.

* A komunikacja w zespole? Nie czujesz się trochę jak Piotrek Wyszomirski, reprezentant Polski grający w Pick Szeged, który nie zna ani słowa po węgiersku?

- Z tym akurat nie ma większych problemów, bo mamy w drużynie kilku zawodników, a także trenera, którzy bardzo dobrze mówią po niemiecku. Zresztą ja sam znam coraz więcej polskich słów, uczę się nowych na każdym treningu. Na pewno więcej rozumiem niż potrafię powiedzieć, ale to naturalne.

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Dołącz do nas na X!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!
Wróć na echodnia.eu Echo Dnia Świętokrzyskie