Włochy - Cagliari z lotu flaminga

(fot. Piotr Kutkowski)

Przyjeżdżamy samochodem nocą. Nawigacja prowadzi nas na obrzeża miasta, gdzie mamy zarezerwowany nocleg. Auto wspina się ciężko pod górę serpentynami, ale to nas nie dziwi - leżące nad morzem Cagliari zbudowane jest na siedmiu wzgórzach: Sant'Elia, Bonaria, Monte Urpinu, Castello, Monte Claro, Tuvixeddu i San Michale. Tak jak Rzym, tyle że Cagliari jest starsze od Rzymu - założyli je Fenicjanie w VIII w. p.n.e., a okolice Golfo di Cagliari były już zamieszkane 4 tys. lat p.n.e. Golfo di Cagliari ma też inną nazwę - Zatoki Aniołów, co wiąże się z legendą mówiącą o wygranej w tym miejscu przez Archanioła Gabriela walki z Lucyferem. Z rumaka diabła miało spaść siodło, przedzielając zatokę na dwie części, stąd górzysty półwysep zyskał nazwę Sella del Diavolo - Siodła Diabła.

Gdy w końcu dojeżdżamy na miejsce, gospodarz pensjonatu prowadzi nas na skraj wzgórza, skąd widać tysiące świetlnych punkcików. Rano widok jest równie piękny, ale zupełnie inny. Przede wszystkim widać rozlewiska dawnych salin, gdzie produkowano sól z odparowywanej wody morskiej. Dziś to ulubiony teren flamingów. Pół godziny później podziwiamy je już z bliska, przypatrując się startom, lądowaniom i różowym odbiciom ich postaci w wodzie.

(fot. Piotr Kutkowski)

Wizyta w Castello

Za nami ornitologiczna przygoda, przed nami przygoda historyczna, Cagliari pod tym względem ma naprawdę dużo do zaoferowania, bowiem zanim w 1720 roku weszło w skład Królestwa Sardynii , a 140 lat później Królestwa Włoch znajdowało się pod panowaniem Imperium Rzymskiego, potem było najeżdżane przez Wandalów, Bizancjum, Gotów i Arabów. Swoje rządy sprawowali tu pizańczycy, genueńczycy, Hiszpanie z Aragonii i wreszcie piemontczycy z królewskim rodem Sabaudów.

Sercem Cagliari jest stara część miasta zwana Castello, a bramą wejściową do niej bastion Saint Remy. Został wybudowany w latach 1896-1902 z białego i żółtego wapienia. Tworzą go tarasy, schody, wewnętrzne pasaże, Łuk Triumfalny. Nie widać tylko nawiązujących do nazwy wojennych akcentów, ale też i bastion nigdy takim celom nie służył - jego wnętrza pełniły rolę sali bankietowej, w czasie I wojny były ambulatorium, w latach 30-tych - salami wystawowymi, a podczas II wojny światowej - schronem. Tu odbyły się także w 1948 roku pierwsze Targi Sardynii.

Wszędzie rosną palmy, a najwyższy taras Umberta I zdobią trawniki z dzikimi oliwkami. Stad najlepiej podziwiać panoramę miasta, a spoglądając w drugą stronę - ściany wtopionych we wzgórze starych budynków. Z dawnych umocnień zachowały się między innymi dwie wieże - świętego Pankracego, oraz Słonia, którego posążek przyklejony jest do kamiennej konstrukcji.

Spacer wąskimi, krętymi uliczkami, na których można znaleźć nie tylko zachwycające, architektoniczne detale, ale też porozwieszane pomiędzy kamienicami sznury z susząca się bielizną i suszące się w słońcu pomidory, jest już sam w sobie atrakcją. Tym większą, gdy pozwolimy sobie zapomnieć o mapie i błądzić. Idąc pod górę i tak w końcu dojdziemy do rozległego Piazza Palazzo. Tak dużego, że mieszczą się na nim wybudowane w XVIII wieku Pałac Biskupi i będący siedzibą władz prowincji Pałac Gubernatora.

(fot. Piotr Kutkowski)

Katedra z lwami

Znacznie starszy rodowód, bo sięgający XIII wieku ma zbudowana w stylu gotycko-romańskim Katedra Santa Maria di Castello. Strzegą ją wielkie lwy, a za piękną romańską fasadą, która w rzeczywistości pochodzi z XX wieku, znajduje się barokowe wnętrze, skrywające znacznie starsze dzieła sztuki, jak chociażby nagrobki członków rodzin królewskich, czy dwie ambony, z których każda oparta jest na kolumnach. Przybyły one w XII wieku z Pizy, a wśród ozdób można wypatrzyć małą żabę - tak "podpisywał" się twórca arcydzieła, mistrz Guglielma. On był też autorem podtrzymujących schody do głównego ołtarza czterech marmurowych lwów, z których każdy trzyma w pazurach jakieś zwierzę.

Pod ołtarzem znajduje się krypta kryjąca mauzoleum 179 męczenników oraz figury świętych z Sardynii. Jej kolebkowy sufit pokrywają 584 kamienne rozety.

Katedra to również kaplice, w tym kaplica świętego Ciernia - cierń z korony Chrystusa wraz z tryptykiem Klemensa VII miał tu trafić po złupieniu Rzymu i papieskich komnat przez wojska hiszpańskie w 1527 roku. Niestety, nie można go na co dzień zobaczyć - jest on wystawiany tylko raz w roku, w święto Wniebowzięcia 15 sierpnia.

(fot. Piotr Kutkowski)

Kulinarna uczta

Bez przeszkód za to można zobaczyć wiele innych zabytków Cagliari - wykuty w skale rzymski amfiteatr, w który ongiś walczyli ze sobą i ze zwierzętami gladiatorzy; najstarszą, pochodząca z V wieku świątynię San Saturno, kościoły San Domenico, San Michel, miejskie muzea z przebogatymi zbiorami sięgającymi prehistorycznych czasów. Odpoczywać można na ciągnącej się w dzielnicy Poetto pięknej, mierzącej ponad 6 kilometrów plaży, którą wypełnia drobniutki piasek.

My odwiedzamy jeszcze miejskie targowisko, by kupić miejscowe sery i przysmaki. Konina? - nie, dziękujemy, za to owoce opuncji i lokalne wino - jak najbardziej. Dzięki temu wieczorem po duchowej mamy kolejną ucztę w sardyńskim klimacie. Tym razem kulinarną…