Aneta Gil

Na dworcu

Wchodzę na dworzec w dobrze mi znanym mieście.
Jakiś pijak patrzy się na mnie,
Podchodzi, wyciąga rękę.
Spogląda na mnie
Krwawym spojrzeniem,
Jakby wiedział coś o mnie,
Coś czego nie chcę.
Przechodzę dalej,
Mijam peron pierwszy.
Starsza kobieta żebrze,
Nigdzie się jej nie spieszy-
To dlaczego jest na dworcu?
Przecież wszystkim tu spieszno!
Nikt się nie zatrzyma,
Może nawet jej nie widzą.
Wrzuciłam monetę.
Peron drugi.
Tutaj też wszyscy się patrzą,
Jakby chcieli powiedzieć,
Jak im źle.
Nie mają śmiałości,
Bo przecież zwykli ludzie jej nie mają.
Już jestem na peronie trzecim.
Dwoje zakochanych,
Patrzą sobie smutno w oczy.
Może ta miłość
Nie jest prawdziwa?
Jedno za drugim nie pojedzie,
Drugie za pierwszym w ogień nie skoczy.
Przechodzę przez peron czwarty.
Stoi ksiądz,
Niecierpliwi się na pociąg.
Ciekawe dlaczego?
Kto na niego czeka?
A na mnie nikt nie czeka
I mogę przejść jeszcze
Dwadzieścia takich peronów
I mogę czekać na kolejnych
Siedem pociągów,
Ale jest tylko pięć peronów,
A pociąg ostatni odjeżdża.

Aborcja

Mamusiu, gdzie my idziemy?
Do pana doktora?
Mamusiu, a czy Cię coś boli,
Czy jesteś chora?
Mamusiu, czy to przeze mnie,
Czy ja zawiniłam?
Mamusiu, czy ja Ciebie skrzywdziłam?
Bardzo przepraszam, jeśli przeze mnie,
Ja tego nie chciałam! Kochasz mnie jeszcze?
O! to pan doktor! Dzień dobry proszę pana.
Niech pan nie robi krzywdy mamusi, ona jest taka kochana.
Nie bój się mamusiu, pan doktor mnie rozumie.
A dlaczego on taką srebrną łopatkę wyjmuję?
Au! Jaka zimna!
Mamusiu to boli!
Au! Gdzie moja rączka, paluszek u nogi?
Mamusiu powiedz, żeby przestał!
Au! Ja nie chcę tak dalej!
Gdzie moje oczko, brzuszek?
Nie ma mnie całej!
Mamusiu, czy Ty mnie nie kochasz?
Gdzie tatuś? Dlaczego szlochasz?
Nie chcę, żebyś płakała!
Jak to przeze mnie, to bardzo przepraszam.
Mamusiu, ale ja jeszcze tatusia nie poznałam!
Jeśli mnie już nie kochacie
I będziecie szczęśliwi beze mnie,
Już mnie nie ma, nie zobaczycie mnie więcej.
I tak bardzo Was kocham,
Bo jesteście moimi rodzicami!
I wciąż bardzo Was kocham,
Choć tak naprawdę jesteście sami!

Filozofia straceńców!

Na ścieżce,
Porzucony kamień -
Jeden z wielu,
Jak zbłąkana owca w zagrodzie.
Filozofia dla straceńców!
Powtarzalność sekund cykadełka zegara
Oznajmia dokąd zmierzam!
A ja błądzę,
I błądzę.
Odnajdując się wciąż na nowo.