Andrzej Barwicki

WIELKI WOŹNEGO KONCERT NA DZWONIE
Fragment opowieści poetyckiej w siedmiu księgach
"Pan Kuchnia - czyli ostatni rok w XId ""

…l tak za słowem goniło słowo,
Mówca za mówcą, mowa za mową,
Aż po kolejnym już przemówieniu
Ruch jakiś wszczął się na podwyższeniu
l przed szacownym zjawił się Gronem
Woźny - pan Andrzej z ogromnym dzwonem
Ucichły szepty, szmery, rozmowy.
Wszyscy ku niemu zwrócili głowy,
Jakby w napięciu na coś czekali...
On stał i wzrokiem błądził po sali,
Lecz heroiczne czynił starania
By nie okazać zdenerwowania,
Bo czuł, sto twarzy widząc przed sobą,
Że najważniejszą stał się osobą
l że dziś właśnie nadeszła kolej,
By swą życiową odegrał rolę.
Więc szybkim jeszcze spojrzeniem błysnął,
Mocno rękojeść dzwonka uścisnął,
Na pełną salę oczy obrócił
l rękę z dzwonkiem w górę wyrzucił
Chwiejąc nią niby gałąź na wietrze...
Ostry dźwięk spiżu przeciął powietrze
l popłynęła dźwięków kaskada
Wzbudzona dłonią mistrza nie lada.
Bo Woźny dobrze pamiętał czasy,
Gdy biegał z dzwonkiem z klasy do klasy,
A od pewności i siły w ręku
l ton zależał, i barwa dźwięku…
Inne dziś czasy, jednym przyciskiem
Dziś uruchamia się dzwonki wszystkie,
Lecz dźwięk wzbudzony elektrycznością
Ma wszystko poza osobowością:
Jest jednakowy, sterylny, czysty.
A że miał Woźny duszę artysty,
Więc chociaż teraz pracę miał lżejszą,
Jednak metodę wolał dawniejszą,
Przy której słuchem tylko, po dźwięku
Mógł poznać, w czyim dzwonek jest ręku.
I marzył sobie tylko nieśmiało,
By jeszcze kiedyś mu się udało
Swoje wykazać umiejętności,
Bo dawno nie miał tej możliwości.
Bezdusznie tylko przycisk naciskał...
Więc gdy dziś możność taką uzyskał,
Włożył w to serce i duszę całą
l chociaż dech mu już zatykało
l sił resztkami już prawie gonił,
On dzwonił, dzwonił, dzwonił i dzwonił...
A dźwięk ten każdy, kto był na sali,
Słyszał inaczej niż pozostali;
Każdemu inne niósł skojarzenia,
Inne wyzwalał myśli, wspomnienia...
Władek pod ścianą stojący w tyle
Wspominał sobie swe wielkie chwile
I olimpijskie swoje wawrzyny
Widział w tym głosie z miedzi i cyny...
Staszek wspominał z miną wesołą,
Jak go Dyrektor nakrył przed szkołą,
Kiedy po dzwonku wyszedłszy wcześnie,
Wylazł na drzewo i żarł czereśnie...
Edzio natomiast zwany Kabanem
Przypomniał sobie wsparty o ścianę,
Jak to ze strachu aż dostał czkawki,
Gdy Kuchnia gonił go między ławki,
Jak się pod nimi chować próbował:
Dopiero dzwonek go uratował.

A znowu Decha wrócił myślami
Do dnia, gdy w klasie tak huknął drzwiami,
Że zadzwoniły szyby w oprawach
l spory tynku odleciał kawał,
Wzbudzając gęste, białe tumany
Pyłu, co sypał się wprost ze ściany.
A że akurat dzwonek zadzwonił,
Więc Globo, który wszedł zaraz po nim,
Ujrzał przed sobą oblicza blade -
Jakby nie klasę, ale brygadę,
Która dokładnie tak wyglądała,
Jakby w Nowinach plan wykonała...
l tak płynęły falą wspomnienia
O tych minionych już wydarzeniach,
Które w pamięci nim rozbudzonej
Ostatni szkolny wywołał dzwonek.
l widać było na każdej twarzy,
Że wszystkim dźwięk ten z czymś się kojarzy
l każdy myślą, gdzieś w przeszłość gonił...
A Woźny dzwonił, dzwonił i dzwonił…
A kiedy przerwał, wszystkim się zdało,
Że coś brzmi jeszcze... Lecz nic nie brzmiało.
Tak to, by szkoły obwieścić koniec,
Rozbrzmiał ostatni koncert na dzwonie.

JA czyli ANDRZEJ BARWICKI - autor tej opowieści i uczestnik wszystkich opisanych w niej wydarzeń. Absolwent Wydziału Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Warszawskiej, potem adiunkt na Wydziale Mechanicznym Politechniki Świętokrzyskiej w Kielcach. Po trzech latach spędzonych na kontraktach w Niemczech obecnie nauczyciel kieleckiego Zespołu Szkół Mechanicznych. Znak Zodiaku-Waga.