Stalowa Wola. Drugie wydanie zbioru "Wierszy znad Sanu"

Poza nią pojawiają się tu także, jako twórcy nieobecni w pierwszym almanachu, młode poetki Karina Jurewicz i Gabriella Sharkey oraz członek rzeszowskiego Oddziału Związku Literatów Polskich - Ryszard Jaśkowski.

Jaskowski dołącza do obecnych w obu almanachach twórców z Oddziału: Bogdana Stangrodzkiego, Małgorzaty Żureckiej, Ryszarda Mścisza i Mirosława Osowskiego. Ponownie prezentują swoją twórczości poeci związani obecnie lub kiedyś ze Stowarzyszeniem Literackim "Witryna" w Stalowej Woli: Elżbieta Ferlejko, Jacenty (Jacek Kotwica), Marta Męcińska, Grzegorz Męciński, Andrzej Moskal, Wiktoria Serafin i Mirosław Grudzień. Po raz drugi także możemy się zetknąć z twórcami niezwiązanymi z literackimi związkami czy stowarzyszeniami: Henrykiem J. Giecko i Hiacyntem Górnickim.

Na szlakach twórczej wyobraźni poetów prezentujących odmienne osobowości, źródła inspiracji, pokłady wrażliwości i skale wyobraźni możemy odkrywać zarówno płaszczyzny zbliżeń jak i oddaleń. W plastycznej wyobraźni Elżbiety Boukourbane świat nabiera barw i tętni rytmem oswojenia znanych miejsc. Wędrówki przez życie i wejrzenia we własny twórczy świat Elżbiety Ferlejko zmierzają ku przyczynie istnienia nieodgadnionej (wiersz "Inny wymiar"). Henryk J. Giecko wyznaje w swoim wierszu "Jak i ty": „Boję się spojrzenia ludzi, chowam swą twarz”, a poszukiwania sensu i istoty trwania zyskują nieco introwertyczny wymiar.

Wyruszający na poszukiwanie uczuć i trwałych wartości Mirosław Grudzień z nutą ekshibicjonizmu wyznaje: „tam głęboko w żelaznej klatce moja dusza” (wiersz "*** (nieodstępny towarzysz)". W poezji Jacentego (Jacka Kotwicy) można dostrzec problem balansowania między "osobnością", światem postrzeganym subiektywnie i objawiającym się w relacjach z innymi, a jedna z płaszczyzn kompromisu między nimi wyłania się ze słów wiersza "Grupa": „W zasadzie nie było nigdy problemu żeby się wtopić”.

Ryszard Jaśkowski zdaje się poszukiwać jakiejś esencji życia, łowić ulotne uczucia w przemijającym świecie: „Z nadzieją, że ujrzę szczęśliwych ludzi pośród tykających zegarów. A może zauroczy czytelnika wejrzenie w siebie, szukanie tego, co esencjonalne Kariny Jurewicz, która w wierszu "My, piaski" pisze: „A gdyby tak zamiast krwi pod skórą kryć piaski, karmić się skałą oddychać kurzem?”. Pragnienie utrwalania siebie, czasem apoteoza życia, czasem melancholijna refleksja dojrzewają w wierszach Marty Męcińskiej, która potrafi przewidzieć: „Za przyzwoleniem nowego dnia stoczę się gładko po krawędzi nocy” (wiersz "Przepowiednia").

Ulotność uczuć, przeżytych chwil, próba oswojenia tęsknoty widoczna jest w poezji Grzegorza Męcińskiego. Natomiast Andrzej Moskal zgłębia filozofię egzystencji, tajemną mowę chwil i rzeczy oraz sekrety miłości, która chodzi szeptem (wiersz "Ona chodzi szeptem").

Nuta egzystencjalnej refleksji, przemijania, ale i zauroczenie pięknem świata, wybrzmiewa z wierszy Wiktorii Serafin, która pisze w wierszu "Zaplątani": „wolni zamknięci w klatkach życia możemy tańczyć z obłokami”. W poezji Bogdana Stangrodzkiego ów nurt egzystencjalnych doznań i wejrzeń w siebie łączy się często z wiarą, więc na przykład w wierszu dedykowanym Julianowi Przybosiowi "Wędrówka" pisze: „Boską cnotą odłożyłeś na bok obłok niewiary”. Dla Małgorzaty Żureckiej świat wartości, nurt życia i nakładający się nań obłok wspomnień poszukują słów pojemnych, twórczych utrwaleń, choć nieco przekornie w utworze "Piszę biały wiersz" stwierdza: „nie czekałam na was okrągłe słowa spod serca”. Całość puentuje Mirosław Osowski, a refleksje poważne, czasem gorzkie korespondują tu z humorystycznym dystansem.

Zaprezentowane tu myśli, wyimki z utworów obecnych w almanachu poetów nie określają ich twórczości całościowo - także w odniesieniu do zestawu wierszy, który znalazł się w tym almanachu. Stanowią swoiste zaproszenie do wejrzenia w poetyckie światy owych twórców i własnej percepcji, odbioru każdego utworu osobno i w reprezentatywnym wyborze. Wierzę, że będzie to doznanie interesujące, które zarazem pozwoli docenić wydawniczą inicjatywę Mirosława Osowskiego.