Rozmowa z aktorem MACIEJEM STUHREM

Maciej Stuhr, rocznik 1975, jest synem aktora i reżysera Jerzego Stuhra. Debiutował jako mały chłopiec w "Dekalogu" Krzysztofa Kieślowskiego. Zanim zdobył dyplom aktorski w krakowskiej szkole teatralnej, ukończył psychologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Najważniejsze role zagrał w filmach: "Fuks" Macieja Dutkiewicza, "Chłopaki nie płaczą" i "Poranek kojota" Olafa Lubaszenki oraz "Weselu" Wojciecha Smarzowskiego. Obecnie możemy oglądać go w serialu "Glina" w programie 1 Telewizji Polskiej. Jest żonaty, ma jedną córeczkę.

* Można by rzec, że ma pan w ręce nowy fach. Psycholog, konferansjer, kabareciarz, aktor, a teraz został pan jeszcze kamerzystą...

- (śmiech) No tak, w filmie "Wesele" Wojtka Smarzowskiego zagrałem kamerzystę na wiejskim weselu. Moja rola jest tu niewielka, ale miałem naprawdę wielką frajdę z kręcenia kamerą wideo i z tego, że część moich ujęć znalazła się w filmie.

* Ciekawa jestem, czy chociaż dostał pan dodatkowe honorarium jako autor zdjęć...

- Niestety, nie wiązało się to z żadną gratyfikacją finansową. Ale satysfakcję miałem i to się liczy, nawet nie wiem, czy nie bardziej od pieniędzy.

* "Wesele" zostało życzliwie przyjęte zarówno przez krytykę, jak i publiczność. Czy już na etapie scenariusza przeczuwał pan, że tak się stanie?

- Tego, czy film okaże się udany czy też będzie klapą, nigdy nie można do końca przewidzieć. Ale rzeczywiście, już czytając scenariusz "Wesela" wiedziałem, że jest to coś ważnego i miałem nadzieję na świetny efekt. Czułem, że warto w tym filmie zagrać, nawet najmniejszą rolę.

* A co właściwie zwróciło pana szczególną uwagę w tym projekcie?

- Choćby fakt, że zebrała się przy nim grupa ludzi podobnie myślących, których łączy to, że nie zgadzają się z rzeczywistością, jaka nas otacza i buntują się przeciwko światu, w którym rządzi niepodzielnie kult pieniądza. Wydaje mi się, że udało się to pokazać na ekranie i mam nadzieję, że skłoni to widownię do głębszej refleksji. "Wesele" ma swój wydźwięk, co więcej - można go odbierać na wielu poziomach. W niektórych momentach film wywołuje śmiech, lecz już po chwili człowiek zdaje sobie sprawę z tego, że tak naprawdę śmieje się sam z siebie.

* W "Weselu" został pan obsadzony zupełnie inaczej niż wcześniej.

- To prawda, dotychczas obsadzano mnie przede wszystkim w filmach rozrywkowych. Największą popularność przyniosły mi "Fuks" Macieja Dutkiewicza oraz "Chłopaki nie płaczą" i "Poranek kojota" Olafa Lubaszenki. Tym bardziej ucieszyła mnie propozycja zagrania w "Weselu". Bo chyba każdy aktor marzy o tym, żeby robić różne rzeczy w życiu. Wychodzę z założenia, że każdą szansę trzeba skwapliwie wykorzystywać, żeby móc widza zaskoczyć czymś nowym.

* Udało się to panu także w serialu kryminalnym "Glina".

- Bardzo mi miło słyszeć te słowa. "Glina" to jeszcze inna bajka: bieganie z pistoletem i przeżywanie rozterek młodego policjanta. W tym przypadku scenariusz również zapowiadał wciągającą intrygę sensacyjno-kryminalną. Poza tym chciałem spróbować pracy z reżyserem Władysławem Pasikowskim. Ciekawy wydał mi się także mój bohater: wchodzi w ten strasznie trudny zawód, pierwszy raz ktoś do niego strzela, pierwszy raz on kogoś zabija, pierwszy raz widzi trupa... Są to rzeczy, które odbijają się na młodym człowieku i starałem się tak to zagrać. Tak więc rola podkomisarza Artura Banasia - oprócz czysto chłopięcej frajdy, jaką jest od czasów piaskownicy bieganie z pistoletem i gonienie złodziei lub uciekanie przed policjantami - dawała mi satysfakcję aktorską. Miałem kilka takich scen, w których mogłem pokazać, jak ten chłopak dojrzewa i zmienia się.

* W serialu jest pan partnerem wybitnego aktora Jerzego Radziwiłowicza. Jak układała się wasza współpraca?

- Jerzy Radziwiłowicz praktycznie "od zawsze" jest przyjacielem mojej rodziny. Jako dziecko zwracałem się do niego "wujku". I nagle przyszło mi grać z nim w jednym filmie. Muszę przyznać, że na planie dodawał mi otuchy.

* Jaką metodą kręciliście "Glinę"?
- Pracowaliśmy metodą filmową, na taśmie filmowej, która wymaga większej precyzji i więcej przygotowań od strony produkcyjnej. Telewizja stanęła tu na wysokości zadania i zainwestowała w ten serial.
* Często bywa pan angażowany do prowadzenia imprez typu uroczystość rozdania Wiktorów. Czy na estradzie czuje się pan jak ryba w wodzie?
- Nie robię tego etatowo, raczej sporadycznie. Estrada jest dla mnie chyba najbardziej stresującym wyzwaniem, a z drugiej strony najmniej przewidywalnym. Bierze się odpowiedzialność za całą imprezę, trzeba podpierać się zarówno swoim wizerunkiem, jak i wymyślonym przez siebie tekstem. Raz wyjdzie, a raz nie. W przypadku konferansjerki każdy sukces lub porażkę odczuwa się w zwielokrotniony sposób. Towarzyszy temu pewna dawka adrenaliny, od której można się uzależnić. Dodam jeszcze, że traktuję konferansjerkę jako zajęcie dodatkowe. Nie jestem konferansjerem, tylko aktorem, który od czasu do czasu bawi się w konferansjera.
* Czy pogoda ducha i poczucie humoru, które - jak się wydaje - są pana znakami rozpoznawczymi, pomagają w tego typu pracy?
- Te cechy stanowią moją bazę i właśnie na nich zasadzam każde moje wystąpienie estradowe. Mówię do ludzi, którzy mają poczucie humoru podobne do mojego.
* Czyli jest to swego rodzaju przedłużenie pańskiej działalności kabaretowej?
- Tak, myślę, że kabaret jest najbardziej pokrewny konferansjerce. Zdaję sobie sprawę z tego, że ja się absolutnie nie nadaję do prowadzenia imprez poważnych. Tam, gdzie trzeba coś uroczyście, ku czci, z dumą i powagą, nie widzę miejsca dla siebie. Od tego są lepsi fachowcy. Ja jestem wesołym człowiekiem.
* Wszyscy pytają pana o ojca, a ja zapytam o żonę Samantę, która przed kilkoma laty wspaniale zadebiutowała w "Kronikach domowych" Leszka Wosiewicza. Dlaczego teraz nie gra?
- Samanta nie jest aktorką i chyba nigdy nie chciała nią zostać. Miała jedną dużą i kilka mniejszych przygód aktorskich, ale raczej traktowała to hobbystycznie. Wciąż jednak kocha filmy i dlatego zawsze razem jeździmy na festiwale i praktycznie nie wychodzimy z kina. Staramy się być na bieżąco ze wszystkimi produkcjami.
* Na jakim etapie życia obecnie się pan znajduje?
- Po raz pierwszy w życiu zostałem pracownikiem etatowym. Dostałem angaż do Teatru Dramatycznego w Warszawie. Rozpoczynam nową przygodę, z którą wiążę spore nadzieje. Dla niej porzuciłem Kraków i zamieszkałem w stolicy.
* A co jest dla pana najważniejsze w życiu?
- Być uczciwym człowiekiem względem samego siebie i innych ludzi. Gdy się żyje w zgodzie z sobą, ze swoimi wartościami i nie zawodzi się innych, wszystkie pozostałe sprawy zaczynają układać się same.
* Dziękuję za rozmowę. **