Warsztaty nie wystarczą

W trzech zakładach terapii zajęciowej przebywa 120 osób. - To tyle, ile jest w Krakowie - podlicza Ewa Ziajko, kierownik zakładu przy ul. 1 Sierpnia. - Tak duża liczba warsztatów nie jest powodem do specjalnego zadowolenia. Podopieczni przebywają tu przez długie lata. Tymczasem obowiązuje wymóg z ustawy przyjętej w 2004 roku, aby po trzech latach uczestnik warsztatów opuszczał je i korzystał z innych sposobów przystosowania do życia i podjęcia pracy zarobkowej.

BEZ SZCZEBLA

- Należy dążyć do tego, aby w Stalowej Woli powstał środowiskowy dom samopomocy dla osób upośledzonych intelektualnie albo hostel z całodobową opieką - uważa Tomasz Brymora, naczelnik Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie. - Najlepiej by było, gdyby powstał Zakład Aktywności Zawodowej. Trafiali by tam uczestnicy warsztatów terapii zajęciowej. Kolejnym szczeblem w przystosowaniu osób niepełnosprawnych intelektualnie do życia byłby zakład pracy chronionej.
Każdego roku szkołę zawodową przy Zespole Szkół Specjalnych w Stalowej Woli opuszcza około 30 osób. Przychodzą do warsztatów i zostają tu na wiele lat. W naszym regionie nie ma bowiem dla nich kolejnego szczebla rozwoju. - Od lat mówię o tym, że nie ma u nas ośrodka, który zapewniałby ciągłość nauki zawodu i umożliwiał podjęcie pracy zarobkowej osobom niepełnosprawnym umysłowo - przypomina Ewa Ziajko.

SĄ PIENIĄDZE
Wojewoda ustalił, że na opiekę nad jednym niepełnosprawnym przyuczanym do zawodu można otrzymać dofinansowanie w wysokości 866 zł na miesiąc. Najbardziej pożądanym partnerem dla wojewody byłaby gmina, która jest bogatsza od powiatu i może przystosować na ten cel budynek.
Czas nagli, aby nie przekraczać wymogu trzech lat przebywania uczestnika w warsztatach. Ważne jest to przede wszystkim dlatego, żeby korzystali z innych form przystosowania do życia i mogli na siebie zarobić, nie korzystając z niczyjej łaski.