Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu zaprasza na otwarcie dwóch nowych ekspozycji

Wystawa prac Norberta Delmana nosi tytuł "Grotto". Tytułowa „Grota” jest dziełem rzeźbiarskim dedykowanym przestrzeni Mazowieckiego Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu.

Artysta, jak tłumaczy kurator wystawy, Paweł Witold Witkowski, dostrzega interakcję między dwoma odległymi bytami, jakimi są stalaktyty i stalagmity, dążącymi do wspólnego spotkania i zespolenia w jeden twór.

Są to formacje, które wyobrażamy sobie, myśląc o jaskiniach. Woda sączy się z góry i tworzy kroplę zwisającą ze sklepienia, która z czasem stanie się rzeźbiarskim arcydziełem, symbolizującym siłę przyciągania i potęgę natury, totemem nadziei na spotkanie. Czas straci znaczenie. Instalacja staje się dla artysty pretekstem do rozważań na temat ludzkich relacji, potrzeb, marzeń i skrywanych pragnień. Poprzez tworzenie złożonych struktur skłania do zastanowienia się nad kondycją naszych myśli i tęsknot.

Jego „Grota” staje się spektaklem, w którym główne role grają forma, barwy i cienie. Dzięki temu zabiegowi rodzi skojarzenie z grą cieni w alegorii jaskini z dzieła Platona „Państwo”. To w niej przetrzymywano ludzi skutych łańcuchami w taki sposób, aby nie mogli odwracać głów w kierunku wyjścia i światła. Za ich plecami zbudowano mur, za którym inni, nieznani ludzie tworzyli swego rodzaju teatrum. Na ścianie mogli oglądać tylko cienie niewidocznych, nierzeczywistych, ale znajomych kształtów postaci i rzeczy. Dźwięki dochodzące do ich uszu były tylko zniekształconym echem, odbitym po wielokroć od ścian pieczary.

- Moje prace są o tęsknocie zagubionej w pustej grocie, gdzie fantazja o spotkaniu innego staje się echem kąpiącej wody i wzrastającym cieniem skalnych formacji. Pragnienie spotkania to cień fetyszu, jakim jest miłość. W moich pracach jest kapitał niekończącej się nostalgii, która może trwać stulecia zanim dwa obiekty znowu się nie spotkają. Tylko chyba nie mam aż tyle czasu”- pisze Norbert Delman.

Norbert Delman, (ur. 1989, Warszawa) – rzeźbiarz, performer, twórca wideo, instalacji i grafik. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni Mirosława Bałki w latach (2009–2014) oraz sztuki piękne w University College Falmouth. W latach (2016–2020) był współtwórcą przestrzeni artystycznej Stroboskop Art. Space w Warszawie. Mieszka i pracuje w Warszawie. Jego prace zostały zaprezentowane w wielu prestiżowych galeriach polskich i zagranicznych.

Druga wystawa nosi tytuł: Lia Kimura, Yasashi-sa (czułość). Co pisze o tej wystawie kurator, Paweł Witkowski?

„Eksperymentuję z barwą i fakturą oraz szkicowymi figurami ludzkimi bez tożsamości…” – tymi słowami Lia Kimura przybliża nas do istoty swoich artystycznych rozważań. Autorka utrzymuje, iż na jej obrazach są oblicza przypadkowych osób. Nie można jednak oprzeć się wrażeniu, że za każdą z tych postaci jest jakaś osobista historia artystki, blisko z nią związana.

Sylwetki na obrazach Kimury wydają się ukryte za mleczną szybą, a tworząc nieostre kontury i nieuchwytne granice, malarka zapewnia im anonimowość. Tym zabiegiem odcina obserwatora od wiedzy na temat rozpływającej się w niezdefiniowanej przestrzeni istoty. Z bliska kontury sprawiają wrażenie lekko pulsujących, wręcz hipnotyzując widza. Kimura tworzy swoje prace dwuetapowo. Gdy obraz wydaje się skończony, dla artystki dopiero wtedy zaczyna się właściwy proces twórczy. Rozpoczyna swój emocjonalny taniec z zamglonym, nieokreślonym ludzkim obiektem. Jej palce stają się źródłem sensorycznego doświadczania. Wchodzi w bliski, wręcz fizyczny, kontakt z malowaną postacią. Dłońmi pokrytymi farbą dotyka płótna, tworząc nieregularne kształty. Przypomina to gesty osób ociemniałych, dla których dotyk jest sposobem „patrzenia” na świat i staje się ponadnaturalną umiejętnością.

W pracach Kimury wyczuwa się tajemniczą, refleksyjną atmosferę, którą tak umiejętnie potrafili budować dawni mistrzowie malarstwa. Tak jak w dziełach Rembrandta światło jest najistotniejszym walorem, tak samo artystka posługuje się nim z zadziwiającą umiejętnością. Jej prace nabierają wyjątkowej szlachetności. Czuć inspirację sztuką dawną. Nieustannie poszukuje konsensusu między sztuką figuratywną a abstrakcyjną. Między klasycznym a nowoczesnym malowaniem. Lia Kimura porusza się z wyjątkową maestrią w obu tych przestrzeniach, umiejętnie łącząc je w spójną całość.

Lia Kimura (ur. 1992, Shingu, Japonia) ‒ polsko-japońska malarka i projektantka mody. Absolwentka Wydziału Wzornictwa w Szkole Wyższej Viamoda w Warszawie. Kimura porusza tematy egzystencjalne i opowiada o trudnych emocjach. Ma bardzo bliski, fizyczny wręcz kontakt ze swoimi pracami, co symbolizują często ślady palców odciśniętych na płótnie. Artystka w 2020 r. zaczęła rejestrować ten proces i stworzyła serię wideo performensów. Widoczny na nich akt dotykania powierzchni obrazu pozwolił ponownie ujarzmić i utrwalić odczuwane przez artystkę emocje.

Prace Lii znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce i za granicą. Artystka mieszka i pracuje w Warszawie.

Wstęp na oba wernisaże wolny. Wystawy czynne będą do 28 maja 2023 roku. Kuratorem obu jest Paweł Witold Witkowski.