Muzeum imienia Malczewskiego zaprasza na wystawę „Po śmierci ku słońcu. Cmentarzyska ciałopalne z epoki brązu i wczesnej epoki żelaza”

Wystawa "Po śmierci ku słońcu" jest próbą ukazania zwyczajów związanych z obrzędowością pogrzebową społeczności epoki brązu i wczesnej epoki żelaza zamieszkujących obszary w dorzeczu Pilicy, Radomki i Mlecznej.

Śmierć, a właściwie życie po śmierci, jest tajemnicą, wobec której społeczności pradziejowe formowały swoje wyobrażania o zaświatach. Wokół tej nieznanej drogi odbywały się rytuały, którym towarzyszyła określona obrzędowość funeralna.

Analizując kopalne ślady dawnych wspólnot przedpiśmiennych, można uchwycić jedynie fragment tych tradycji sprowadzający się właściwie do ostatniego etapu pogrzebu, mianowicie do złożenia szczątków w grobie. Obrzędowość pogrzebowa to zjawisko uniwersalnej odpowiedzi ludzi wobec kresu życia. U podstaw tych działań znajdują się dwa ambiwalentne pragnienia: z jednej strony chęć podtrzymania więzi i zatrzymania zmarłego, zaś z drugiej dążenie do uwolnienia się od niego.

Ciałopalenie wpisywało się w ryt pogrzebowy, będący cechą unifikującą obrzędowość pogrzebową na znacznych obszarach Europy w epoce brązu oraz we wczesnej epoce żelaza. Kremacji zmarłego dokonywano prawdopodobnie w celu uwolnienia duszy, oczyszczenia jej z pierwiastka materialnego. Dzięki temu mogła ona opuścić świat ziemski i udać się w zaświaty, a drogę tę prawdopodobnie symbolizował dym unoszący się ku niebu.

Kuratorkami wystawy są Katarzyna Stańczuk i Dorota Pogodzińska.