Aneta Gil

Wyślij SMS o treści LITERATURA.17 pod numer 71466.

Po drugiej stronie lustra

To początek naszej opowieści

Chce mieć czas na rozmowę z Toba Marcinie. Nie chcę, żebyś czuł się jak dopełnienie moich zapracowanych dni - o czym kiedyś wspomniałeś… Chcę mieć czas, aby odpowiedzieć co myślę o Josephine Vergara, Edwardzie Leedskalninie, o Twoim filozoficznym zagubieniu, o refleksjach nad naszymi pracami doktorskimi. Chcę mieć czas, aby wypić z Tobą kakao… Przepraszam, że nie zawsze jestem w stanie dać Ci nawet tak mało. Czuje, że siedzę w świecie bezbarwnym, w którym nic nie migocze, jestem rozerwana, pomiędzy pustką wewnętrzną, a pełnią zewnętrzną. Nie musisz mnie rozumieć, choć to zapewne zbyt proste… mnie jednak czasem sprawia trudność. Wracając do Josephine… Czytałam o niej, natknęłam się kiedyś na artykuł w "Wyborczej", podejrzewam, że był to zapożyczony tekst z "Wysokich obcasów", które mi polecałeś. Uwielbiam reportaże. Fascynuje mnie "inny świat", różny od "naszego"… Do pewnego czasu było mi trudno sobie wyobrazić, jak można tak żyć. Dopóki nie zobaczyłam na własne oczy szałasów: ze szmat, opon, kawałka blachy - tak jak w Meksyku, jak podaje Tochman. Przerażające. Kiedy wspominam podróż do Egiptu na pierwszą myśl nasuwa mi się właśnie widok tych szałasów, wojska, brudnych, okropnie śmierdzących dzieci biegających po kałużach krwi, powstałych po zabiciu jakiejś zwierzyny, która była w tym gorącu sprzedawana. Wszyscy tam śmierdzą, kradną, nie znają innego życia. Dwie przecznice dalej była dzielnica willowa. Takich luksusów też nie widziałam wcześniej. Balustrady ze złotymi zdobieniami, marmurowe kolumny, ochrona… kiedy tak się wpatrywaliśmy w te monumenty, jakiś przechodzień powiedział do nas łamanym angielskim: rich! I uśmiechnął się. Nie miał przednich zębów. To wszystko było jak sen…

Napijesz się ze mną ciepłej herbaty?