Ciężkie więzienie na Świętym Krzyżu. Oto jego historia na archiwalnych fotografiach

W 1819 roku w ramach kasaty klasztorów w Królestwie Polskim skasowany został klasztor benedyktynów na Świętym Krzyżu. W 1852 roku ulokowano w budynkach poklasztornych Instytut Księży Zdrożnych, a od 1886 do 1914 roku więzienie carskie zwane „Polskim Sachalinem”. Ze względu na warunki atmosferyczne był to najsurowszy zakład karny w Polsce.

W 1918 roku decyzją nowych władz Polski utworzono Więzienie Ciężkie na Świętym Krzyżu. Naczelnikiem mianowano Mieczysława Butwiłowicza, który swą funkcję pełnił do 1939 roku. Więzienie na Świętym Krzyżu przeznaczone było dla skazanych z wieloletnimi wyrokami i dożywociem. Swoją karę odsiadywali tu pospolici bandyci, ale trzymano w nim też więźniów politycznych: komunistów, podejrzanych o szpiegostwo i członków Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów. Jednymi z najbardziej znanych więźniów byli Sergiusz Piasecki, autor powstałej na Świętym Krzyżu powieści „Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy” i przywódca Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów Stefan Bandera.

20 września 1925 roku w więzieniu wybuchł bunt. Na czele buntu stanął były żołnierz Jan Kowalski. Więźniowie zdobyli broń przechowywaną w kancelarii zakładu. Próbowali wydostać się poza mury więzienia. Próba ta zakończyła się niepowodzeniem. Proces rebeliantów odbył się 3 listopada 1925 roku przed Sądem Okręgowym w Kielcach. W czasie okupacji niemieckiej Niemcy urządzili na Świętym Krzyżu obóz dla jeńców z Armii Czerwonej. A jak żyli więźniowie, jak pracowali, jak toczyło się codzienne więzienne życie? Zobaczcie w galerii.