Klasztor na Karczówce ma już 400 lat. Jak zmieniała się architektoniczna perełka Kielc?

Najważniejszą kwestią, z punktu widzenia Kielc i mieszkańców, była działalność fundacyjna biskupa krakowskiego. Stolica obecnego województwa świętokrzyskiego stanowiła obok Krakowa oraz Iłży najważniejsze miejsce inwestycji Szyszkowskiego.
Fundacja kościoła na Karczówce wiąże się nierozerwalnie z epidemią dżumy, jaka dotknęła tereny klucza kieleckiego biskupstwa krakowskiego w 1622 roku.

Zaatakowała ona także hutę miedzi zwaną Białogon i zagrażała Kielcom. Biskup uznał wówczas, że należy skierować prośby i modlitwy do świętego Karola Boromeusza, czczonego jako patrona chroniącego przed morowym powietrzem. Złożył też ślubowanie, że jeśli za wstawiennictwem świętego Karola epidemia ominie Kielce, wybuduje on wówczas na wzgórzu zwanym Karczówka kościół na chwałę Boga Wybawcy i na cześć świętego Karola Boromeusza, co potwierdza umieszczona na tablicy z czarnego marmuru następująca inskrypcja: Świętemu Karolowi Boromeuszowi, którego triumfującego za życia szacunkiem darzył, włączonemu do grona świętych, Marcin Szyszkowski, biskup krakowski, przez ten pomnik wiary wraz ze świątynią pobożnie oddaje cześć. W roku od zbawienia 1626

pisała Elżbieta Wierzba.

Jak podkreśliła wspomniana autorka, o wyborze Karczówki przez biskupa krakowskiego zdecydowały również względy ekonomiczne. – Góra Karczówka zbudowana jest ze skały, w skład której wchodzi jasnoszary wapień i czerwonobrunatna glinka, a więc surowce budowlane niezbędne do wyrobu cegły – pisała. Problemem był brak w tym miejscu ujęcia wody. Najprawdopodobniej rozwiązano go sprowadzając ją z ówczesnej wsi Czarnów.

Początkowo, w zamyśle fundatora, nowa budowla miała pełnić funkcje kościoła parafialnego dla mieszkańców okolicznych wsi – Czarnowa oraz Białogona. Budowę rozpoczęto najprawdopodobniej już w 1622 roku, czyli niedługo po wygaśnięciu epidemii. Kościół był gotowy trzy lata później – w 1625 roku, ale całkowite zakończenie budowy nastąpiło w 1628 roku. Robotnicy pracujący przy budowie pochodzili z okolicznych wsi, przede wszystkim z Czarnowa. Biskup zapewnił kościołowi na Karczówce odpowiednie uposażenie w postaci dziesięciny snopowej [rodzaj podatku na rzecz Kościoła, pobieranego w snopach na polu]. Pierwszym rektorem kościoła pod wezwaniem świętego Karola Boromeusza został Jan Czapigius.