Kielce ROCKują 2018. Na Kadzielni wystąpią Kult, Nosowska i zagraniczni goście - legendy!

Festiwal rozpocznie się 14 września. Tego dnia koncert odbędzie się w Kieleckim Centrum Kultury. Następnie impreza przeniesie się do amfiteatru Kadzielnia.

Są już dostępne karnety na koncerty na Kadzielni.

I dzień (15 września):
- Focus - godzina 17:30
- Atomic Rooster - godzina 19:00
- Nosowska - godzina 20:30

II dzień (16 września):
- Ten Years After - godzina 17:30
- Chris Farlowe & The Norman Beaker Band - godzina 19:00
- KULT - godzina 20:30

Bilety w cenie: 49 i 69 złotych. Bilety VIP - 119 złotych. Dostępne w salonach Empik i Media Markt oraz w sprzedaży internetowej: kupbilecik.pl; eventim.pl; ebilet.pl; ticketmaster.pl.

O ARTYSTACH

NOSOWSKA

Kłopotliwe jest przedstawianie Katarzyny Nosowskiej w kilku zdaniach, bo to Artystka, która musi wynajmować sporych rozmiarów magazyn, by pomieścić wszystkie statuetki i dyplomy dla najlepszej polskiej wokalistki i autorki tekstów. Jak to możliwe, że tak skromna, unikająca tłumów dziewczyna zdominowała naszą scenę? Odpowiedź jest prosta: talent i pracowitość. Gdy tylko Hey ma wolne, Nosowska solo – choć zawsze ze znakomitymi partnerami, penetruje krainy, w które z macierzystym zespołem się nie zapuszcza.

Ostatnio eksploruje też sfery spoza świata muzycznego. Od roku bardzo aktywnie działa na Instagramie, gdzie prowadzi treningi fatness i przybierając śmieszną gębę, mówi o życiu, show-biznesie, celebrytach, współczesnych snobizmach, fobiach i modach. Prosto, zwięźle, szczerze, szalenie błyskotliwie i dowcipnie. Cykl filmików „A ja żem jej powiedziała…” stał się inspiracją do książki o tym samym tytule, której premiera już 23 maja.

Na polu muzycznym Nosowska również nie próżnuje, pracuje z Michałem FOXem Królem nad swoim kolejnym solowym albumem. Część nowego materiału będzie można usłyszeć już na letnich koncertach Nosowskiej.
A już teraz możecie zobaczyć klip do pierwszego singla
Nosowska „Ja pas!”

KULT

Od przeszło 30 lat grupa założona przez Kazika Staszewskiego i Piotra Wieteskę nie traci na popularności. Kolejne pokolenia słuchaczy doceniają KULT za prowokacyjne, buntownicze teksty, charakterystyczne brzmienie i młodzieńczą zadziorność. Od początku istnienia zespołu powstało sporo piosenek, niektóre na fonograficzną premierę czekały wiele lat, inne w ogóle nigdy nie pojawiły się na oficjalnych albumach zespołu. Od samego początku antysystemowe teksty Kazika poruszały ważne problemy związane z tożsamością, wiarą czy porządkiem społecznym, a jego charyzma przyciągała na każdy koncert rzesze wiernych fanów.
 
Najnowsza płyta zespołu – „Wstyd” - ukazała się w 2016 roku. Album dotarł do 1. miejsca polskiej listy przebojów – OLiS. W zaledwie kilka tygodni od premiery płyta uzyskała w Polsce status złotej sprzedając się w nakładzie 15 tys. egzemplarzy. To z tego albumu pochodzą m.in. utwory "Madryt", "Wstyd" czy "Cisza nocna".

Ten Years After
Jeden z czołowych brytyjskich zespołów bluesrockowych popularnych na przełomie lat 60. i 70.

Zespół został założony w 1967, w składzie: Alvin Lee, Chick Churchill, Leo Lyons i Ric Lee. Niedługo po tym dostał zaproszenie by grać na Windsor Jazz Festival, co zaowocowało kontraktem z Deram – pochodną wytwórni Decca Records.
Po odbyciu tournée w Skandynawii i Stanach Zjednoczonych, grupa wydała drugi album Undead, który zawierał niezapomniany „I'm Going Home”. W 1969 pojawili się na Newport Jazz Festival, pierwszym festiwalu, na który zostały zaproszone zespoły rockowe. W sierpniu Ten Years After wystąpił w przełomowym dla siebie Festiwalu Woodstock, prezentując prawie dziesięciominutową interpretację „I'm Going Home”, która była kluczową w później wydanym filmie i ścieżce dźwiękowej. M.in. dzięki temu występowi, i dzięki jego stylowi gry na gitarze, Alvin Lee był na początku lat 70. nazywany „Królem Szybkości” („Speed King”).
W 1970 Ten Years After wydał Love Like a Man, swój pierwszy singel w Wielkiej Brytanii.
Ten Years After zjednoczył się ponownie w 1983, odbywając trasę koncertową w Wielkiej Brytanii, grając kilka koncertów w USA w 1988 i wydając jeden album About Time (1989).

Atomic Rooster
brytyjska progresywna grupa działająca w latach 1969–1983.

Idea zespołu powstała wśród muzyków akompaniujących Arthurowi Brownowi. Organista Vincent Crane i perkusista Carl Palmer postanowili wspólnie założyć nowy zespół. Trio powstało w czerwcu 1969 r. pod nazwą Atomic Rooster w składzie Vincent Crane (instrumenty klawiszowe, głównie organy), Nick Graham (gitara basowa, gitara, flet, wokal) i Carl Palmer (perkusja). W tym składzie zespół nagrał album Atomic Roooster. Jeszcze tego samego roku w listopadzie odszedł do grupy Skin Alley multiinstrumentalista Nick Graham. Został zastąpiony przez gitarzystę i wokalistę Johna (Du)Canna, który grał uprzednio w takich grupach jak The Attack i Andromeda. W czerwcu 1970 r. odszedł Carl Palmer, który wraz z klawiszowcem Keithem Emersonem i wokalistą, gitarzystą i gitarzystą basowym Gregiem Lake'em współzałożył nowe wirtuozowskie trio Emerson, Lake and Palmer.
W grupie został zastąpiony przez Ricka Parnella, syna lidera orkiestr Jacka Parnella, jednak w dwa miesiące później na jego miejsce wszedł Paul Hammond. Ten skład nagrał album Death Walks Behind You, który docierając do 12 miejsca na liście najpopularniejszych albumów, został największym sukcesem grupy.
W 2016 za zgodą wdowy po Vincencie Crane zespół został reaktywowany.

Focus
holenderska progresywna grupa rockowa. Powstała w 1969 roku i istniała do końca lat siedemdziesiątych. Grupa nagrywała głównie instrumentalną muzykę, charakteryzującą się bogatym brzmieniem opartym na gitarowych riffach, orkiestralnych dźwiękach melotronu, pasażach na flecie i skomplikowanych rytmach. W muzyce grupy wyraźnie daje się zauważyć wpływy jazzu oraz muzyki poważnej. Najbardziej znanym utworem grupy Focus jest groteskowy Hocus-Pocus, w którym wykorzystano jodłowanie. Trzon zespołu stanowiła para: Thijs van Leer (flet, głos, organy, fortepian oraz inne instrumenty klawiszowe) oraz Jan Akkerman (gitary, lutnia). W roku 1985 dwóch liderów zespołu nagrało wspólną płytę sygnowaną Focus. Było to jednorazowe wydarzenie, po którym nie odbyła się trasa, ani nie nastąpiła reaktywacja zespołu. W latach 80. i 90. dochodziło czasami do pojedynczych występów oryginalnego składu zespołu.W roku 2002 Thijs van Leer reaktywował go (bez udziału Akkermana). Od tego momentu zespół nagrał dwa albumy i regularnie koncertuje. Pierwszy koncert zespołu w Polsce odbył się 16 czerwca 2007 w katowickim klubie MegaClub, kolejne to 6 września 2008 w Inowrocławiu oraz 7 września 2008 w Poznaniu. 4 września 2016r. zespół zagrał koncert na finał Festiwalu Kielce Rockują w Kielcach.

Chris Farlowe
brytyjski wokalista, kompozytor i autor tekstów. Znany z przeboju „Out of Time” (z repertuaru The Rolling Stones) oraz ze współpracy z zespołem Colosseum (1970–1971). Henry Deighton jako nastolatek słuchał piosenek Doris Day. Jego matka była pianistką, słuchała nagrań takich wokalistek jak Sarah Vaughn i Ella Fitzgerald. Gdy nastał rock and roll, John Henry Deighton zainteresował dokonaniami takich jego przedstawicieli jak: Jerry Lee Lewis i Johnny Burnette. Słuchając później takich artystów jak Bobby Blue Bland i John Lee Hooker zainteresował się bluesesem i soulem. Pod wpływem skifflowej muzyki, wykonywanej przez Lonniego Donegana złożył własny zespół John Henry Skiffle Group, z którym w 1957 roku odniósł sukces podczas londyńskiego przeglądu zespołów amatorskich. W nawiązaniu do nazwiska amerykańskiego gitarzysty jazzowego Tala Farlowa przyjął pseudonim artystyczny Chris Farlowe. Pod koniec lat 50. stanął na czele zespołu Chris Farlowe and the Thunderbirds, w którym występowali tacy muzycy jak: Albert Lee – gitara, Dave Greenslade i Peter Solley – instrumenty klawiszowe, Rick Charman i Bugs Waddell – gitara basowa, Johnny Wise, Ian Hague, Carl Palmer – perkusja i Gerry Temple – kongi. Dał się poznać jako charakterystyczny wykonawca, obdarzony potężnym, dynamicznym głosem. W latach 80. Chris Farlowe przypomniał o sobie uczestnicząc w nagraniu solowych albumów Jimmy’ego Page’a[2]: Death Wish II (1982, wokal w utworach: „Who's To Blame” i „Hypnotizing Ways (Oh Mamma)”) i Outrider (1988, wokal w utworach: „Hummingbird”, „Prison Blues” i „Blues Anthem”https://pl.wikipedia.org/wiki/Chris_Farlowe - cite_note-11).
Wydał poza tym kilka albumów nagranych z innymi muzykami: Olympic Rock & Blues Circus (1981, z Brianem Augerem i Petem Yorkiem) oraz Extremely Live at Birmingham Town Hall (1988, z udziałem takich muzyków jak: Spencer Davis, Pete York, Colin Hodgkinson, Zoot Money i Miller Anderson).