Święto Patrona Szkoły Podstawowej w Koniecznie. Zobaczcie zdjęcia

Fragment pochodzi z listu Henryka Sienkiewicza do Edwarda Lubowskiego, z listopada 1876 roku. Święto Patrona Szkoły Podstawowej imienia Henryka Sienkiewicza w Koniecznie było obchodzone w piątek, 24 marca.

W uroczystości wzięli udział: burmistrz Włoszczowy Grzegorz Dziubek, przedstawicielki Ośrodka Sportu i Rekreacji we Włoszczowie, kierownik Domu Kultury w Koniecznie Rafał Bednarczyk, przewodnicząca Rady Rodziców Paulina Stryjewska, nauczyciele - opiekunowie uczniów, którzy wzięli udział w konkursie plastycznym oraz wszyscy uczniowie naszej szkoły. Uroczystość przebiegała w dwóch częściach.

Na początku głos zabrała dyrektor Ewa Adrianowicz, która powitała wszystkich na piątkowej uroczystości. Przybliżyła też sylwetkę patrona szkoły Henryka Sienkiewicza. Głos zabrał również burmistrz Włoszczowy Grzegorz Dziubek.

Po części oficjalnej odbyła się część artystyczna, na którą złożyły się piosenki oraz przedstawienie teatralne pod tytułem ,,A sternik dla obcych stał ię wodzem duchowym dla swego narodu”.

W ramach obchodów święta zorganizowany został konkurs plastyczny pod tytułem "Bohaterowie utworów Henryka Sienkiewicza w oczach uczniów” o zasięgu gminnym. W konkursie wzięło udział sześć szkół, w sumie nadesłano 50 prac plastycznych. Nagrody książkowe oraz rzeczowe, zostały ufundowane przez Gminę Włoszczowa, Ośrodek Sportu i Rekreacji Włoszczowa oraz Dom Kultury we Włoszczowie filia w Koniecznie. Wszyscy uczestnicy konkursu otrzymali wejściówki na basen i bilety kina. Patronem wydarzenia był burmistrz Włoszczowy Grzegorz Dziubek.

- Czytam Sienkiewicza. Dręcząca lektura. Mówimy: to dosyć kiepskie, i czytamy dalej. Powiadamy: ależ to taniocha - i nie możemy się oderwać. Wykrzykujemy: nieznośna opera! i czytamy w dalszym ciągu, urzeczeni. Potężny geniusz! - i nigdy chyba nie było tak pierwszorzędnego pisarza drugorzędnego. To Homer drugiej kategorii, to Dumas Ojciec pierwszej klasy - pisał Witold Gombrowicz w swoich "Dziennikach".

W 1888 roku ostatni odcinek trylogii zamykały słowa: "Na tym kończy się szereg książek pisanych w ciągu kilku lat i w niemałym trudzie – dla pokrzepienia serc". I tak już zostało w świadomości Polaków, choć minęło 135 lat.

Dokończmy kwestię zabraną do motta piątkowych obchodów. Jest ona częścią korespondencji z Ameryki do warszawskich przyjaciół:

"Piszecie mi, żeby wrócić do Warszawy. Jużci wrócę, bo mi do swoich czasem tęskno, ale zresztą tak mi tu dobrze, tak zdrowo, tak kanibalsko błogo, Amerykanie są tak dzielni ludzie, tyle mający lojalności, prawości i cnót prawie niepojętych u nas, że przyzwyczaiwszy się do ich szorstkości, nie podobna się po prostu w nich nie rozkochać, a zarazem nie dojść do wcale nie egzaltowanego przekonania, jak nasza Europa się zestarzała, spodlała, zniewieściała i wyrodziła. Tego się nie widzi na miejscu, ale widzi się to tu ze smutkiem. Rozkochałem się tu w ludziach, w naturze i w tym życiu zdrowym, potężnym, a tak wolnym, że nieraz mi się zdaje, że jestem ptakiem. Co to za skarb jest nieograniczona wolność, to znowu tylko tu można się przekonać. Z Ameryką jest tak: z początku wszystko mnie raziło, wszystko mi się nie podobało – teraz muszę się bronić sympatii, tym bardziej, że czuję, iż to nie są uczucia z góry powzięte, umówione, ale przeciwnie: mimo uprzedzeń szturmem."