Ola Szwed: W czepku urodzona

* Scenarzyści "Rodziny zastępczej" postanowili wydać twoją bohaterkę za mąż...

- Tak, dostąpiłam wątpliwego zaszczytu zagrania w sukni ślubnej i obrączce na palcu.

* Dlaczego wątpliwego?

- Ponieważ wyjątkowo dziwnie, wręcz dyskomfortowo, czułam się w takiej kreacji. Podobne odczucia miał także mój serialowy mąż. Oboje robiliśmy sobie z całej sytuacji żarty. Nie mogliśmy powstrzymać się od śmiechu. Ogromną trudność sprawiło nam stworzenie nastroju stosownego do danej chwili.

* Biała sukienka nie podziałała na ciebie refleksyjnie?

- Sceny, w których odgrywam rolę panny młodej, wspominam raczej jako dobrą komedię. W żadnym wypadku nie było to rozrzewnienie czy rozmarzenie! Zresztą aktorstwu przypisane jest ciągłe przebieranie się i przeistaczanie, więc potraktowałam to zawodowo.

* Spora część kobiet uważa, że występ w sukni ślubnej jest spełnieniem ich marzeń...

- Ja się do nich na razie nie zaliczam. Wcale się sobie nie podobałam w ślubnej kiecce. Ale czego nie robi się dla sztuki (śmiech)!

Ola Szwed

Choć trudno w to uwierzyć, przygoda Aleksandry Szwed z serialem "Rodzina zastępcza" rozpoczęła się dziesięć lat temu! Jej bohaterka Eliza stanie wkrótce na ślubnym kobiercu. 18-letnia dziś aktorka w prawdziwym życiu jest szczęśliwa w związku z Maciejem Duchem, ale do ślubu się nie spieszy. Aktualnie widzowie Polsatu mogą podziwiać jej umiejętności wokalne w "Jak oni śpiewają".

* A może fason nie odpowiadał?

- Nie o to chodzi. Elegancko i odświętnie ubieram się tylko wtedy, gdy wymaga tego ode mnie praca czy okazja. Mimo że jestem twarzą firmy odzieżowej Butik - reklamuję ubrania oraz akcesoria do ubioru, modę mam w nosie. Na co dzień wolę wygodny styl ubierania - dżinsy, T-shirt i trampki. Co prawda, mam kilka sukienek czy spódnic w szafie, ale się jedynie kurzą i zżerają je mole.

* Jesteś romantyczką?

- No właśnie nie, nad czym, przyznam się, trochę ubolewam. Romantyczność ewidentnie kojarzy się z kobiecością. Ale cóż... Ola Szwed to twardo stąpająca po ziemi realistka, wyznająca czasem wręcz archaiczne zasady. Zresztą mnóstwo we mnie różnych sprzeczności. Freud miałby ze mną dużo do roboty (śmiech).

* Jesteś podobno szczęśliwie zakochana. Czy, podobnie jak Eliza, zalegalizujesz swój związek?

- Staram się tak daleko nie wybiegać myślami do przodu. W sferze zawodowej i prywatnej żyję tu i teraz, zdaję się na los.

Stać cię na takie szaleństwo, jak twoją serialową bohaterkę?

- Z powodu mojego wrodzonego racjonalizmu nie wyobrażam sobie, że mogłabym popełnić podobne szaleństwo, jak Eliza i po tak krótkiej znajomości wyjść za mąż. Kiedyś z pewnością przyjdzie odpowiedni moment, gdy mi się zachce zostać czyjąś żoną. Mogę jedynie zdradzić, że marzy mi się, abym za czterdzieści lat, bujając się w fotelu, mogła z miłością spojrzeć na pomarszczonego i niedołężnego męża, który będzie dla mnie najpiękniejszy na świecie.

* Ola Szwed stała się bardzo medialna...

- Zgadza się. Wcześniej "Gwiazdy tańczą na lodzie", "Fort Boyard", a obecnie "Jak oni śpiewają". Zaproponowano mi przeżycie czegoś jedynego w swoim rodzaju, więc się bez wahania zgodziłam. I nie rozumiem, czemu miałabym tego nie zrobić.

* Prasa z tej racji nie zostawiła na tobie suchej nitki...

- Niestety, ostatnimi czasy naczytałam się i nasłuchałam wielu nieprzyjemności na swój temat. Oskarża się mnie o syndrom tak zwanego parcia na szkło, mimo że agenta nie posiadam, a na castingi nie chodzę. Niektórzy są zdania, że wyjątkowo za dużo się pokazuję w mediach oraz że wkrótce to nawet z lodówki wyskoczę. Tu muszę sprostować - zimna nie lubię, mogę, co najwyżej, wyskoczyć z kaloryfera (śmiech).

* Co przekonało cię do udziału w show?

- Uwielbiam się uczyć, doskonalić i sprawdzać, na ile mnie stać. Korzystam więc z tych okazji i nie mam żadnych skrupułów, że po raz kolejny biorę udział w show. Każdy następny program to zupełnie inne doświadczenia, emocje, wspomnienia. Jestem młoda i chcę z życia brać tyle, ile się da.

* Miałaś wcześniej kontakt ze śpiewem?

- Moja przygoda z profesjonalnym śpiewem zaczęła się ponad dwa miesiące temu. Wcześniej zamęczałam rodzinę wyciem pod prysznicem.

* Jak więc śpiewa się nowicjuszce?

- Dziś, gdy jestem po kilku występach na scenie "Jak oni śpiewają", śpiewa mi się dobrze, ale wciąż niepewnie. Okazało się, że mam niedoczynność głośni - nie zwierają mi się do końca struny głosowe, a to powoduje, że nie znam za bardzo możliwości swojego głosu.

* Często zarzuca się formatowi show, że reżyseruje także przeżycia...

- Właśnie, niektórzy odczytują nasze łzy jako teatralne, dobrze przemyślane gesty, które mają za zadanie podrasować program. Jasne, okazywanie wyrazistych przeżyć przed milionami widzów jest emocjonalnym striptizem, ale nikt nie powinien wątpić w ich szczerość.

* Dobrze czujesz się w roli piosenkarki?

- Tak. Zabawne, jak bardzo śpiewanie jest zbliżone do aktorstwa - również tutaj odgrywa się pewne role, wciela się w postać i wyraża jej intencje. Cieszę się, że mogę dać upust mojej wyobraźni, pokazać się od innej strony. Ale przede mną trudne zadanie. Programy typu "Jak oni śpiewają" są o tyle wyjątkowe, że odbywają się na żywo. Nie ma dubli ani niczyjej pomocy. Samemu trzeba opanować stres, by podołać wyzwaniu.

* Czy oprawa, którą serwuje show - z krzykliwym makijażem i kiczowatym strojem, odpowiada ci?

- Takie jest właśnie show. Skoro zdecydowałam się na udział w nim, muszę także akceptować jego format. W przypadku "Jak oni śpiewają" mam wrażenie, że oprawa ma na celu przede wszystkim odciągnięcie uwagi od fałszywych dźwięków, które popełniamy dosyć często. Dopiero na drugim miejscu powinna cieszyć oko widza.

* Wystąpiłaś także w "Fort Boyard"...

- Mimo że był to krótki epizod w moim życiu, to niewątpliwie niezapomniany. Będąc w forcie, czułam się tak, jakbym przeniosła się w inny świat, w którym rządzą inne prawa. Tutaj liczył się refleks, a nie umiejętności. Z każdym kolejnym zadaniem, jakie należało wykonać, by przejść dalej, emocje sięgały zenitu, a podwyższony poziom adrenaliny towarzyszył nam codziennie.

* Co wzbudziło w tobie największą grozę?

- Trudno powiedzieć, co szczególnie. Na pewno sama niesamowita aura miejsca. Ale przede wszystkim - wspinaczka po zewnętrznej stronie muru fortu nad dwudziestometrową przepaścią. Byłam zawieszona na cieniutkim haczyku i tylko czekałam aż się on urwie.

* Mimo młodego wieku, odniosłaś już spory sukces...

- Właśnie. Ostatnio doszłam do wniosku, że muszę być w czepku urodzona. Nie robię za wiele, by dopomóc swojemu szczęściu, bo ono samo do mnie przychodzi. Naprawdę udaje mi się w życiu.

* Czy z racji, że pracujesz już dziesięć lat, jesteś dojrzalsza od rówieśników?

- I tak, i nie. Z jednej strony żyje we mnie mały dzieciak, który ma w głowie same głupie pomysły, z drugiej zaś zachowuję się czasem aż za racjonalnie. Myślę, że dzieje się tak, ponieważ nie przeżyłam standardowo mojego dzieciństwa. Gdy inne dzieci się bawiły, ja otaczałam się dorosłymi i ciężko pracowałam.

* Myślisz o studiach aktorskich?

- Jezu, po nocach śni mi się, że zdaję do szkoły aktorskiej. Budzę się z krzykiem, bo za każdym razem go oblewam (śmiech). Panicznie się boję, że sen okaże się jawą. Ale od kilku lat faktycznie poważnie myślę o sobie jako o aktorce. Nie wiem jednak wciąż, czy chcę mieć wykształcenie w tym kierunku. Jedni są zdania, że powinnam, inni twierdzą, że skoro gram, to papieru i tak nie potrzebuję.

* Jeśli nie aktorstwo, to co?

- Z zamiłowania jestem humanistką, więc myślę, że w tym kierunku pójdę. Może historia sztuki? Nie wiem. Czas pokaże, którą ścieżkę wybiorę po maturze.

* Jak udaje ci się połączyć życie osobiste z zawodowym?

- Jest mi koszmarnie ciężko. Często chciałabym być w dwóch miejscach jednocześnie, co, jak wiadomo, nie jest możliwe. Niestety, nieustannie nie udaje mi się zadowolić wszystkich. Zawsze jedna ze stron jest poszkodowana, nawet ja - gdy cierpię na totalne zmęczenie.

* Twoi rodzice nie złoszczą się, że córki nie ma w domu?

- Załamują ręce. Martwią się, że tyle na siebie biorę.

* Będziesz miała kiedyś dosyć tak intensywnego życia?

- Pojęcia nie mam. Jedno jest pewne - lubię się wycieńczać w przeświadczeniu, że nie marnuję czasu, że produktywnie go spędzam. Jestem jednak świadoma, że długo tak nie pociągnę. Chyba należę do osób, które żyją intensywnie, ale krótko (śmiech).